Ik stel me mezelf over exact één jaar voor - 363 dagen nader bekeken, want ik ben al een beetje laat vandaag - en vraag me af met welk sentiment ik terugkijk naar 2017. Welke wegen zullen mijn voeten bewandeld hebben, met welke bochten en omwegen, kuilen en doorns zal ik gekomen zijn tot waar ik dan sta? Wat zullen mijn handen gevoeld, gemaakt, gecreëerd en misschien wel verwoest en vernield hebben? Wat zal mijn brein gedacht en verzonnen en begrepen hebben, dingen waar ik nu op dit moment nog geen flauw benul van heb? Hoe zal mijn stem klinken? Als een iel geruis van wat eens was of juist met meer aplomb dan ooit tevoren? Zal iets (of iemand?) mijn hart sneller doen kloppen en die glinstering in mijn ogen doen oplaaien als een brandend vuur? Zal ik goed in mijn vel zitten, fier mijn hoofd heffen en me door niets van mijn stuk laten brengen? Op welke manier zal ik gegroeid zijn, welke oevers gepolijst? Zal ik zoals nu houden van mezelf en dat koesteren? Zal ik gedaan hebben wat ik moest doen, zal ik mijn hart gevolgd en mijn gevoel vertrouwd hebben? Zal het vescholen zaadje in mij openbloeien tot de bloem die het zo graag wil zijn? 2017, ik ben benieuwd wat je me gaat brengen. Laat maar komen!
0 Reacties
Het lijkt alsof ik zeeën van tijd voor mij heb liggen en dat is een zeer amusante gedachte. Een heel leven, als het ware, vol mogelijkheden en kronkelige weggetjes om te bewandelen. Een ongelofelijk toffe vriendin bracht me op het idee om de volgende twee jaren die mij nog op de schoolbanken resten in het Frans te volgen. Om me 's ochtends over de spoorwegen naar de hoofdstad der Europese Unie te laten voeren en 's avonds weer terug. Een hele dag omringd zijn met die prachtige taal en nieuwe mensen leren kennen en nieuwe dingen leren en ervaringen opdoen, het klinkt me als een droom in de oren. Een gigantische uitdaging, lijkt het me, en dat is juist wat het voor mij zo boeiend maakt. Half huppelend kom ik de trap afgevlogen en nestel me met de computer op schoot in de strandstoel. "Dekentje?" vraagt papa lief. Een ogenblik en een paar ingewikkelde benen later probeer de wolken in mijn hoofd weg te blazen. Een meeuw vliegt voorbij en een vliegtuig lijkt de hemel doormidden te splijten wanneer het ons huisje passeert. Twee weken geleden vloog ik daar, hoog boven de wolken. Het voelt onwennig om na al die weken heerlijke vrijheid terug op de schoolbanken gesmeten te worden. Alsof ik daar niet hoor te zitten, op die vreselijke houten stoel en tussen die grijze muren die met de tel valer lijken te worden. Waarom ben ik hier alweer? Ahja, voor mijzelf, om te leren, zoals ze zeggen. Al betwijfel ik dat af en toe. Heerlijk meewiegend sluit ik mijn ogen. De realiteit verplaatst zich naar de achtergrond en het enige wat er toe doet zijn de klanken die uit de boksen schallen. Het voelt als een omarming, een deken die zich over je heen plooit als je het nodig hebt. Ik vind het ongelofelijk hoe muziek je kan beroeren. Hoe je met slechts enkele afwisselende noten een emotie kan overbrengen, fascinerend. Omdat ik over een dagje op vakantie vertrek, downloadde ik alvast een paar van mijn lievelingsnummers en dat leek me leuk om met jullie te delen. Het is een mengselmoesje van allerlei verschillende dingen en ik houd ervan. Al een hele poos geleden probeerde ik iets over mezelf te schrijven, over wie ik ben en wat ik wil. Rondspeurend in het archief van de computer kwam ik het document tegen en ik klikte het open. Even was het stil. Ik herken mezelf nauwelijks als ik het allemaal teruglees. Ik was zo bang om verbintenissen aan te gaan, om afgewezen te worden, een sprong in het diepe te nemen. De vijver op kamp bleek dat diepe te zijn en als mezelf keerde ik terug van een tiendaagse in de Ardennen met de jeugdbeweging. Tot laat 's avonds zat ik achter mijn typemachine briefjes te typen. Vriendlief vertrok de volgende dag en ik wou hem graag iets persoonlijk meegeven. Ik zocht lintjes uit en vond ergens in een schuif nog een lief zakje. "Wie had ooit gedacht dat dit nog van pas zou komen", bedacht ik me. Stilletjes kwam mijn zus mijn kamer binnen. Haar ogen werden groot toen ze zag waar ik mee bezig was. "Maak je ook zoiets voor mij, Eline?" vroeg ze. Ik grinnikte en beloofde het haar. Dromerig staar ik voor me uit. Al het geroezemoes verdwijnt naar de achtergrond en ik bevind me in mijn eigen wereldje. Ik stel me voor hoe ik de wereld rondreis, mijn rugzak als beste vriend. Ik denk aan hoe leuk het me lijkt om een jaar in het buitenland naar school te gaan. Groot-Brittannië of toch Frankrijk? Als ik dromen mag... Heb ik een tattoo, een kleintje op mijn zij. Zie je overal om je heen lachende gezichten, is iedereen gelukkig en gezond. Bestaan er geen slechte (haar)dagen. Zal het binnenkort sneeuwen en kunnen we onze schaatsen uit de kast halen. Als ik dromen mag, staat de tijd stil, kan ik vliegen en doen wat ik wil. Eet ik dagelijks de chocoladekast leeg en heb ik een kamer vol bloemen. Schrijf ik een boek. Speel ik viool tot ik er bij neerval. Geniet ik elke avond van een prachtige sterrenhemel, mijn hoofd rustend op vriends schouder. Wat zou dat mooi zijn. "Niet lullen maar poetsen", zei oma en ik bevond me weer in de echte wereld. Als ik dromen mag... Weet ik wie ik ben en wat ik wil, want dat vraag ik me soms af.
Ik bedacht me wat ik geven zou, vriendlief en ik waren immers bijna een half jaar samen en dat moest gevierd worden. "Een maretak!" schoot me te binnen. Ik verheugde me er al op om zijn gezicht te zien, niet wetende wat die takjes in zijn hand ook maar zouden kunnen betekenen. Liefste mama en papa, dankjewel. Voor de vrijheid die ik krijg, ik geniet ervan. De zorgeloosheid die ik mag ervaren, samen met verantwoordelijkheid. Dat ik voorzichtig mijn vleugels mag uitslaan en de ruimte om me heen mag aftasten. Dat ik al het moois om mij heen leer te waarderen en leer dankbaar te zijn voor wat ik heb. Dat ik mag vallen en opstaan, mijn eigen keuzes mag maken.
Wat ik wel en niet leuk vind, wat ik met mijn geld doe, naar welke muziek ik luister, met wie ik omga... Dankjewel voor jullie engelengeduld. Dat het jullie gaat om wie ik ben als persoon en niet om wat ik kan of presteer. Voor het vangnet dat jullie voor mij vormen. Het vangnet dat mij altijd zal opvangen als het nodig is. Een thuis waar ik kan zijn wie ik ben. Dankjewel, voor alles. Ik word wakker en veeg al gapend het slaapzand uit mijn ogen. Half slapend hijs ik mezelf uit bed en doe de gordijnen open. Het licht is prachtig. Stilletjes vervloek ik mezelf omdat ik nog altijd mijn nieuwe lens niet besteld heb. Ik neem mezelf voor dat absoluut vandaag te doen. Vorige nacht werd ik badend in het zweet wakker, paniek overheerste. In mijn droom zag ik drie donkere gestalten met maskers voor hun gezicht op me afkomen. Net zoals het de dag ervoor. |